Το περιστέρι που επιστρέφει, το περιστέρι που εξαφανίζεται

Τι σημαίνει να είναι κανείς ψυχαναλυτής;
Η φύση της ψυχανάλυσης μοιάζει αντιφατική -βαθιά προσωπική, υποκειμενική και διαισθητική, κι όμως απαιτεί συστηματική θεωρία και αρχές τεχνικής. Η αντικειμενική ποιότητα της ψυχαναλυτικής γνώσης εξαρτάται με παράδοξο τρόπο από την προσωπική δέσμευση αυτού που γνωρίζει με αυτό που γνωρίζεται.
Στο “Περιστέρι που Επιστρέφει, Το Περιστέρι που Εξαφανίζεται”, ο Michael Parsons εξερευνά την ένταση αυτού του παράδοξου. Οι αναλυτές, καθώς απαντούν σε αυτό και αγωνίζονται να το αντέξουν δημιουργικά, ανακαλύπτουν τις προσωπικές τους ταυτότητες. Η δουλειά εξαιρετικών κλινικών, όπως η Marion Milner και ο John Klauber, εξετάζεται λεπτομερώς. Ο αναγνώστης συναντά επίσης τις ανατολικές πολεμικές τέχνες, την ελληνική τραγωδία, τη ζωγραφική τοπίων του John Constable, μια θεωρία του Winnicott για τη δημιουργικότητα και μια συζήτηση για τη σημασία του παιχνιδιού στην ψυχανάλυση. Από τέτοια ποικίλα θεματικά πεδία αναδύεται μια βαθιά κατανόηση της φύσης της κλινικής εμπειρίας.
Εμπλουτισμένο εξ ολοκλήρου με κλινικά παραδείγματα, “Το Περιστέρι που Επιστρέφει, Το Περιστέρι που Εξαφανίζεται” θα αποδειχθεί πολύτιμο τόσο γι’ αυτούς που εργάζονται στο πεδίο της ψυχανάλυσης, όσο και γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται για τη σύγχρονη ψυχαναλυτική σκέψη -καλλιτέχνες και ανθρώπους των γραμμάτων.